انقلاب

یک عده ای هستند که چشم شان به دهان خارجی هاست.طوطی صفت،هرچی یاروی ِ توی بی بی سی و وی او ای و ...می گوید این ها هم تکرار می کنند،البته خودتان به ز من می دانید که طوطی وقتی صدای آدمی را تقلید می کند صدا چه قدر ضایع و طنزآلود و ایضا خنده آور می شود.

این عده عموما و خصوصا منکر اتقاقی به نام انقلابند.وباشند.خوب چه اهمیتی دارد.

من این کتابِ " ایرانی ها چه رویایی در سر دارند؟" میشل فوکو را به اینان و به خودمان معرفی می کنم. 

میشل فوکو یک گروه روشنفکر-خبرنگار(کسانی که صاحب اندیشه اند و می توانند مسائل را خوب ببینند و گزارش کنند) تشکیل داد که هر کجای این دنیا اتفاقی رخ داد که با مرگ یا زایش اندیشه ای همراه بود،این گروه به آن جا برود و از نزدیک ببیند.تو گویی منتظر حادثه ای بودند.تا زد و حادثه ی سینما رکس آبادان اتفاق افتاد. میشل فوکو نظرش جلب شد سمت ایران.

دوبار توی بحبوحه ی انقلاب آمد ایران.شهریور و آبان 57.مقالاتی نوشت که خیلی خواندنی است.توی یک کتاب کم حجم، که انتشارات هرمس از کار درش آورده...بخوانیدش حتما...

بخشی از کتاب:

وقتی از ایران آمدم سوالی که همه از من می کردند این بود:«این انقلاب است؟»(فقط به این قیمت است که در فرانسه آرای عمومی، یک صدا، به چیزی که «داخلی» نباشد علاقه مند می شود).من جوابی نمی دادم، اما دلم می خواست بگویم: نه،به معنی ظاهری کلمه، انقلاب نیست؛یعنی نوعی از جا برخاستن و برپا ایستادن نیست. قیام انسان های دست خالیی است که می خواهند باری را که بر پشت همه ی ماو به ویژه بر پشت ایشان، بر پشت این کارگران نفت،این کشاورزان مرزهای میان امپراتوری ها،سنگینی می کند از میان بردارند:بار نظم جهانی را.شاید این اولین قیام بزرگ بر ضد نظام های جهانی باشد، مدرنترین و دیوانه وارترین صورت شورش.